Уладзiмiр Кветка

Усе пачынаецца Зноў, Як паветра, Просiцца У неба Шчырае Добрае Лета, I думаеш Цэраз Працяг Кубачак Кавы I нiколi Незакураныя цыгарэты....

Ласкава песцiць Мацi дзiцяцi, Первыя пацалункі, Сяброўскія стасункі...

Козыт Сцяблiнкi-былiнкi, Прыгожыя малюнкія... На бялюткiм целе Карункі....

Празрыстыя рэчка, Мiлiць Сардэчна... Успомiны... Дзе можна Правесцi Сцiркай...

Прывітанне галiнкi... А таксама Калi збiраешь Адзiнкi...

Ласкавая цеплыня.. Чаго ж яшчэ не хапае... Жыць на хапок... Сутнасць замiнае.... Анiкога не выкрываю... За вакном хмара... Можа гэта Быць колер маей Мары ў час непагадзi Хутка развіднее... Бачыш на падлозе Котка. Ажно Млее... Будзе Добра на улонку... Як на духмянай Старонцы..

У вачах тваiх Некрануты сусвет... У iм цноты белай простора... Вочы мкнуць... Тваi нiбыто мора... Хочуць хвалi яшчэ ускалыхнуць. Грае жвiр... Залацiцца На сонцы... Я з сусветам Тваiм мабыць згодны... Гэты воплеск Пачатку родны... Ахiнае твая Стрымнiна...

Мой вянок з думок... Яны як заплеценыя Стужкi.... Кожны Заплёт- Як прысякненне На жаль, Цi на радасць У гэтым Есць стан непарушнасцi....

Гэта вянец... У якiм Переплятаецца Полын, чабор, I мята.. Што надыхае Заўзята. I на каменных пропiсах... Святлом запляценнi Сцяты...

Цi насычаць Кроплi Жывой долi... У азарэннi I жаданнi... Спатолi...

Акрамя агульнасцi, сэнсу i рэчаiснацi... У маiм пакоi прысмак прыстрасцi.. Пахне рамонкамi i можа быць Не хапае icнасцi.. Хочацца расплесцi мары... Якiя вабiць воблiч Тваёй удаласцi, прыгажосцi I спрытнасцi...

Ненаўмыснае Блюзнерства... Але, Толькi Нябёсы ведаюць, Што ненаўмысна... А адчуваннi Занадта блiзка...

У каго Як... Можа Гэта I цяжка Адчуць, Пранкненасць На беразе Усчуленнасцi... Я не дамаўляўся З табой А закоханнасцi... Але Але не Жалею Што гэтае Надае задумлiвасцi, I лёгкай разгубленасцi.

Домiкi калядныя, Дробныя ды ладныя У вочы мне мiгцяць....

I мне верыць хочацца... Навагоднiм вечарам... У узнеслы лад...

Домiкi Калядная... Дзе вы там на Беразе... Там дзе застаецца далягляд...

1)ужо тонкi лёд, Ужо тонкi Снег, Шчасце Калi ты Прыйдзешь... Дык прыходзь на век....

У гэты пэуны час Свята на двары I якое цуда.... Цуда Ля ракi

2) Сыпе, Сыпе снег Дыхаць Усе ж лягчэй Навагодні час... Будзе цiкавей

3)Доўга дабiралась каляда... Аж замерзла.. Белая вада.... Толькi З лiхтарамi Будзе весялей... I цукеркi Асоладзяць Спыт хутчэй

Дымчасты захад сонца... Мне б агарнуцца ў мантыю тваю! Паўсюль халодна... Праўда неба распачало Чуллiвую гульню.

Пад хатамi цягнуся А у небе фiялетава чырвонае святло... Пытаю ў сябе Ну як табе спазнанне Вiдно, цi не Вiдно...

Цi хочаш Устаць ты напалову У сонцы... Цi можа лепей Месяц правадыр... Што лепей чым замоўца Запрашае ў свой блiскучы, Цмяны вiр.

Цi хочаш Ты пакiнуць Свой шлях абраны Ў смузе... Цi можа вось Такiя фарбы У тваёй маўляюць Галаве.

Яны вальготна Ажылi... I рэчаiснасць гэтую Набылi... I небасхіл Абвiлi Iмгненнем пачуцця...

Пайшоў сняжок чароўны, Насыпаў жменi залацiнак... I затрымаўся на галiнах, Зялёных узмашыстых ялiнак...

Ужо белай, доўгай стала сцежка... Аж у вочы б'е бялiзна Цi то ў завiрухi пачалось Вяселле.... На улоннi лёгкай трызны..

Адзела хустку Дробная жанчына... Як быццам кажа Тут не мора... У яе вачах Нямая горыч Без дакору....

У гэты час успомнiў Я Джаконду Як быццам тая Ля вакна прысела... Пайшой сняжок чароўны... А тая подыхам далонi адагрэла...

Ты мяне паклiчаш, Калi у цябе звычайная туга.. Я цябе пачую Быццам водгук Самазабыцця...

Буду побач Целы ветны Дзень... Над тваёй душой... Што ў дру́гiх Не чакае Нiякiх падмен....

Пагляжу- Цi варта.. Але у маiх Вачах... Цi то Лета, цi то Снежань.. I вагеньчык Здалi.. Як у непройдзеных Палях...

Зачапiлася Душа За свет... Дорыць Сонца Ей цяжар... I у шэрагу надзей Гледаешь у Люстэрчын твар

Хто прыдумау Тыя цяжкасцi.. Той прыдумау. I нязручнасцi.. Пот цячэ.. Але жадаеш Нейкай дзiунай Неумяручасцi...

Тоiць Адчуванне Запавед... Час У якiм спазнанне Дзейснiцца... Можа утварыць Без лiку Тясячу прыкмет... I узнесцi Iх па лесвiцы...

Беларусская ускосная мова Зачэпiлася, нацiск на друг склад. Цежкасцi нацiск на першысклад- цяжкасцi Надзэя-надзея Люстарка-нацiск на першы склад Жадiць (нацiск на другi склад-жадаць

Яна не страчала надзэi вернуцца(нацiск на перш склад) сюды

Я кажу сабе Прыпынiся, Дык што Калi абярнуцца, Ды агледзецца.. Дык шмат Тады Бягуць Ад жыцця... Узнiкае Пэтанне Пэунае дзеля чаго Людзi граюць Ролi.. Мабыць дзеля Гэтага...

Чалавек таксама Аутамaбiль Якi iдзе па бездарожжу Толькi Замест колау ногi I рукi I запалкое сэрца..

У ночы прыходзiць Салодкае блюзнерства...

Як ты думаешь Колькi трызн Не адчуваючы, Таго Праходзiць Чалавек...

Што кажа галубка, А што чорная варона... Птушкi якiя дрэнна Спяваюць. Але у якiх Свой сэнс.. Яны таксама Рухаюцца у паветры, Бо неруш Значыць адно Цi блiзкасць Нечаканага.

Белы шэрань, Вечар йдзе... Не сказаць.. Што усюды гожа... воблачнасць нiбыто подыхам плыве I спавiла aгарожы....

Белы шэрань Я цябе спазнау- Не магчыма Захлынуцца... У цябе б Я запытау Пра глыбiнi I пачуццi...

Я табе хачу Сказаць... I прасцерць Свае далoнi... Датыкнуцца... Бэццам вэлюм Цi кужаль... Захiнуу сутонне

Тчэ танклявая сурвэтка.. Белае свiтанне.... Час грукоча... Быццам я чакаю Ад цябе спаткання. Я задумлiвы, Паважны толькi некалькi Хвiлiнау... Як заужды гарбаты Кубачак астынуу... Насычаю Розум я Жыццевай блытанiнай... Можа выйду, можа Палiто накiну... Ведаешь Учора бачыу На яе вачах я Лепшае ад шчасцяу....

У нераце белым Яе галiзна... А нерат як быццам Сукенка... Яна да мяне даплыла... На хвалях... у таямнiчых прыцемках.

А бераг застауся чакаць Iншага пакаханка... Такая доля i лес... Хто прыйшой сюды Чакаць Да свiтанка.

А хваля як Быццам чуццевы напой... Што б'ецца аб бераг сыпучы... На беразе ля караней Белы матылёк лятучы...

Упартыя локцi Абпёрлiся... Цвёрда... I глыбокi Пагляд. Як быццам Над душою Ратаунiкi стаяць...

"Ратуйце Вяселыя думы, I Гэты iмпэтны Запал... Што быць Яшчэ не Перестау.

Бягучыя поры... Жывопiс у вачах... У летку ад сонца Быццам адшлiхтаваны дах

Сподак попелу Гэта не страва... Гэта то, е Што Засталася Пасля...

Ну, на что Табе вагон... Каханак... Кажа рэшта...

А душа усе неяк Не узнiмецца... Яна цяжкая Ад таго, што Набрала.. За некалькi Гадоу...

О, яна Магла Запускаць Караблi У неба... Адправiлася Мабыць За скарбам Фракiйскiх Царэй.... Вось Якая леткасць У ей...

Але, штосьцi Кажа давай Папарадку... I усе жаданнi Мабыць Знякаюць У цемры... Дзе можна Знайсцi Прытулак I спакой..

Як быццам саспела сонца Травы сталi духмяней... I пацягнулася горыч Ад рання...

Нехта гаворыць Яшчэ не восень.... Але хвалюецца Больш Гоман птушыны... аранжавае Свята У чырвонай рабiны...

Дык, што Так нудзьгуюць Ночы.. У вечары Погляд НеЗвыклы... Стаiць Ля горкi Дзiцячай... Воблiч Халодны i сцiплы....

У яе вачах Як быццам на Шалях вагi... Самагубства, Але i бясконцы Спакой... I гэта надае ей Раунавагi...

Мабыць Бы ей падыйшоу крышталь... I галiнкi язмiну... яна як Вынырнула З чорнай кавы... У гэту рэчаiснасць...

Як быццам у яе Свая тактыка... Рэчаiснасцi... Але рэчы i так Падвоены для розума Пакуль Яны не сталi Адзiным цэлым.

Сення гучна шапацiць Лiсце... За вакном дождж... Крыху сумна Воблiч крыху Натюрмортны.... Але я ужо не Сумую, як раней... Я б проста лёг i Пакацiўся па сiняй хвале.

Фiранка
Хоча паляцець да Ветра... Кажа : "я твая Сяброўка". Але Палёт адкладаецца як у аэрапорце....

Дрэвы Працягваюць Усхвалёванную Сустрэчу з Ветрам.

У мяне таксама есць нестрачаны выток... што зашумелі папараці-кветкі... крыніцы сцюжанай кау́ток... усё ж да якой прыйшоу́ у́ наведкі...

у гушчарах світанак л'е... і ўжо відно і бачна маланка сонца ў вадзе што ў крыніцы жыць ўдзячна...

хоць змен за шмат... але нестрачаны выток.... я спадзяюся не наўмысна... з мною гаворыць гэта выспа....

Я адчуваю як твае запалі вочы... Ірвуцца залатыя ніці... На жаль не я тый, твой паветраны збавіцель...

Бы́ць можа я твой доу́гі сон... Ці ты мая бясконцая мярэжа... ты хочаш болей шчырых дзён... шумлівых крыкау́ на у́збярэжжы...

але дзесьці шчасце паміж нас, як быццам сплюшчаныя вочы... шчаслівейшы за нас... на іншым свеце прыстрасны ахвочы...

Згадаю у́ каве, то што гэта ты... і то е што у́жо не здолець хай чуюць вуліцы, масты усе тое, што табе не мог прамовіць...

Снег падае на людзей.... Як быццам кроплі -павекі.. А цалкам ўсё як заўжды... Усе то е ж аб чалавеке.

Там дзе утульны спакой... Усе ж есць сумненне... Але зіма хавае праменні...

Воблік снежных павек... і блізкіх , побач пакояў... ў коўдры схованы рух... жвавасць прытоіў...

На куртцы... кроплі.. вуліцы дажджом ... атпаліраваны... І у́ кау́нер вочы ... накіраваны...

Я гавару табе прабач... Пасля таго, як на парукі ... і зноу́ку брук і у́ нагавіцах рукі...

А у́ астанні час- Ліхтар не згас.... i ад яго прамень пранізлівы і касабокі...

паслухай журбацінне адзін раз пакуль ляжыць жау́цізна у́покат...

Сустрэнь мяне З той цемнай шэрані... я у́ бясконцасці знямог... стаю, дзіу́люся на перакрыжаны парог...

Дай волю мне кранаю твае рукі... валосся разляцеліся тваі... і ад напругі... мацнее пад ілбом кругі...

у́знімаюся як быццам бы рукамі намалеван круг... няма папруг...

Мне сказала у́ ночы дрэва... прыходзь піць крапіву... бо саспелі белыя пялёсткі... гэта добрыя пачосткі....

адказау́ прыду я хутка, па тваю начную ніву... хоць і млосна і незразумела але у́сё ж самлела цела....

бачыш цень які у́ ночы... і занадта у́жо шапоткі берагіні быццам бы на дрэвах распавесілі свае бразготкі...

Доўгае поле, доўгая ніва... Валошка нібыто сляза... ветрык лунае- легкая завада...

я к успамінам, як птах мнагакрылы... за іх зачапіцца не льга... валошка блакітная круціцца млынам што быццам мроіць трава...

і раптам ў полі грымота... як пранізлівы лёс... ...а я толькі вочы ўзнёс...

Лісце падае на ганак... і ляціць бялесым пер'е... Быццам стужка на адкрыцці Ранак... Мільгацяць
Пасунутыя дзверы...

Прахалода У ма́іх адчуцях Зноу́ не маю нараканняў... Ўсе тамушто надыходзіць насолада.. І скрозь дрэвы мільгацяць світанні ..

Быццам бы Валосся кветкі... Быццам бы лясная скура... Чую , адчуваю... Як грукоцяць кроплі у пячорах, у падмурах...

Азірнуся толькі ранак, толькі лісце толькі ганак..



Пагорак на якім расце трава, а мабыць у́скрай узвышша... Сябры пакуль яшчэ сябры і летуценнікі дзе ветра легкае ігрышча...

Не бачна анічога... Растаняу́... І адхілау́.. І побач кут... сусвету вобліч сакавіты мілы...

Пагорак на якім расце трава, лунаюць пад нахілам- сцябліны... Вось дык Рысау́ мітусіны...

згадау́ цябе бо памяць пачынаецца са згадкі... знаи́шоу́ у́ табе прыгасшае святло... і думкі не пакінулі у́жо...

як матылёк ляцеу́... што без турботы... а у́се ж турботы побач дзе ні дзе... ты пачынаешся са згадкі у́ маёи́ тлумнаи́ галаве...

бягуць крыніцы і вытокі... а побач зцішаныя крокі а згадка пра цябе жыве яна лунае... на адхілах... і раптам у яе павольны рух... і я дзьмухаю пяшчоты дзьмух...

скажы мне белая птушка як там у раю... ці адчуваешь паветра свабоды...

цябе згадаю як быццам мальбу на у́лонні зяленаи́ прыроды... я адчуваю... як подых плыве... я адчуваю цябе ад радасці і ад гора...

у тваёи белаце вои́ няма дакору...

я стомлены ... у́жо ноч... нельга , ні пець, ні танцаваць... бо ноч прамова да спакою... можна ляжаць і адчува ць... як воцат больш не супакоіць...

не мае межау́ ноч ... хоць можна сто разоу́... з яе і назау́седы павярнуца... як з тых далёкіх берагоу́... куды у́ таямнічасці імкнуцца...

навокал пляма цьмянага святла.... так дзіу́на цягнецца прастора... вакно навокал забыцця...

На цьмянай глебе Кветка у́знялась... З жоу́тым парасонам... Каб на сонца паглядзець Спрасонак....

I гэта быу́ Яе найлепшы час.. Бо хтось яе прыкмецiý... Бо далей поле на у́зрост Пайдзе... I жыта захiстае вецер..

А кветкi будзе не вiдаць... Бо да пары той жоу́ты Парасон... Хаця у́се ж да Вясны Яе у́знiкнення плён...

Па жыту Хтосьцi Пабяжыць... I стужку На зямлю Паронiць А поле перасцi, Цi здоляць, цi Не здоляць...

Гляжу у́ Iншае люстэрка... I намагаюся дадаць... I намагаюся Палепшыць... I намагаюся Спазнаць...

Але успомнiу́ся той Яблык... У якiм Атруты Цяжкi Сэнс... Цi той я Чалавек... У́ люстэрка Можа, што глядзець I час, i дзень, i век ...

Вой, не пазбыцца Шчасце Адчуваць... Бо у́жо Не так,у́жо шмат што ёсць... Не так , што шмат I пакiдаць...

Трохкутная сцяна Зяленым лiсцем абрасла... Яна памiж зямлёй i Небам... Яна стаяла Як была- Багаславите Глебу...

Хацеу́ Сказаць Яна памiж Часоу́ Аслупянела... Але Па ёй Зялёны Куст пайшой... А у сцяны Мабыць Няма жывога цела...

I не хацелася Псаваць... Яе бялюткага Спакою... Але Як быццам Праз яе- Я нешта Зразумеу́, прымроiу́...

Шляхамi iдуць Калi адчуваюць шляхi... Нау́мысна або не нау́мысна... Калi адчыняюцца сэнсы У́ дрэвах, як зiхаткое лiсце... Але постаць Адзiны шлях- Бо толькi За ëй духмяна Пахнуць ветразi Вясною...

У́сiх пачуццяу́ я не разумею... У iх блукаць, трэба знайсцi.. Што сiлы... Aле у́ келiху гуллiвым... Бачыш сябе Расчулленным Або чуллiвым....

Быць проста Роу́нае як шкло... Цi можа гэта быць! Цi можна гэта прапiсаць курсiвам... Але другое кажа лiтар збег... Што можна быць Расчулленым Або чуллiвым...

Да вышiнi Магчыма не... На у́лоннi ганарлiвым... Так дзiу́на Быць расчуленным або чуллiвым...

Вядзешь мяне На ускрай зямлi.. Каб паглядзець На птушак у́ вышынi Вядзешь мяне Але Не падаешь рукi...

I белая сукенка Твой прыкрашае Вiдарыс ... Як быццам птушка Ты сама I зараз паляцiшь...

Так хочацца Так хочацца На тым ускраю Зямлi У ветра на грудзi Абняць Бязмоу́на Твае вiхуры..

Хай дождж Або святло Якое , Кладзе ценне Ля сцяны... Але , Але, Але Усё ж не пакiдаешь Ты

Так хочацца На тым У́скраю Зямлi... У ветра На грудзi Абняць твае Бязмоу́на Вiхуры.