Уладзiмiр Кветка

Мне сказала у́ ночы дрэва... прыходзь піць крапіву... бо саспелі белыя пялёсткі... гэта добрыя пачосткі....

адказау́ прыду я хутка, па тваю начную ніву... хоць і млосна і незразумела але у́сё ж самлела цела....

бачыш цень які у́ ночы... і занадта у́жо шапоткі берагіні быццам бы на дрэвах распавесілі свае бразготкі...

Доўгае поле, доўгая ніва... Валошка нібыто сляза... ветрык лунае- легкая завада...

я к успамінам, як птах мнагакрылы... за іх зачапіцца не льга... валошка блакітная круціцца млынам што быццам мроіць трава...

і раптам ў полі грымота... як пранізлівы лёс... ...а я толькі вочы ўзнёс...

Лісце падае на ганак... і ляціць бялесым пер'е... Быццам стужка на адкрыцці Ранак... Мільгацяць
Пасунутыя дзверы...

Прахалода У ма́іх адчуцях Зноу́ не маю нараканняў... Ўсе тамушто надыходзіць насолада.. І скрозь дрэвы мільгацяць світанні ..

Быццам бы Валосся кветкі... Быццам бы лясная скура... Чую , адчуваю... Як грукоцяць кроплі у пячорах, у падмурах...

Азірнуся толькі ранак, толькі лісце толькі ганак..



Пагорак на якім расце трава, а мабыць у́скрай узвышша... Сябры пакуль яшчэ сябры і летуценнікі дзе ветра легкае ігрышча...

Не бачна анічога... Растаняу́... І адхілау́.. І побач кут... сусвету вобліч сакавіты мілы...

Пагорак на якім расце трава, лунаюць пад нахілам- сцябліны... Вось дык Рысау́ мітусіны...

згадау́ цябе бо памяць пачынаецца са згадкі... знаи́шоу́ у́ табе прыгасшае святло... і думкі не пакінулі у́жо...

як матылёк ляцеу́... што без турботы... а у́се ж турботы побач дзе ні дзе... ты пачынаешся са згадкі у́ маёи́ тлумнаи́ галаве...

бягуць крыніцы і вытокі... а побач зцішаныя крокі а згадка пра цябе жыве яна лунае... на адхілах... і раптам у яе павольны рух... і я дзьмухаю пяшчоты дзьмух...

скажы мне белая птушка як там у раю... ці адчуваешь паветра свабоды...

цябе згадаю як быццам мальбу на у́лонні зяленаи́ прыроды... я адчуваю... як подых плыве... я адчуваю цябе ад радасці і ад гора...

у тваёи белаце вои́ няма дакору...

я стомлены ... у́жо ноч... нельга , ні пець, ні танцаваць... бо ноч прамова да спакою... можна ляжаць і адчува ць... як воцат больш не супакоіць...

не мае межау́ ноч ... хоць можна сто разоу́... з яе і назау́седы павярнуца... як з тых далёкіх берагоу́... куды у́ таямнічасці імкнуцца...

навокал пляма цьмянага святла.... так дзіу́на цягнецца прастора... вакно навокал забыцця...

На цьмянай глебе Кветка у́знялась... З жоу́тым парасонам... Каб на сонца паглядзець Спрасонак....

I гэта быу́ Яе найлепшы час.. Бо хтось яе прыкмецiý... Бо далей поле на у́зрост Пайдзе... I жыта захiстае вецер..

А кветкi будзе не вiдаць... Бо да пары той жоу́ты Парасон... Хаця у́се ж да Вясны Яе у́знiкнення плён...

Па жыту Хтосьцi Пабяжыць... I стужку На зямлю Паронiць А поле перасцi, Цi здоляць, цi Не здоляць...

Гляжу у́ Iншае люстэрка... I намагаюся дадаць... I намагаюся Палепшыць... I намагаюся Спазнаць...

Але успомнiу́ся той Яблык... У якiм Атруты Цяжкi Сэнс... Цi той я Чалавек... У́ люстэрка Можа, што глядзець I час, i дзень, i век ...

Вой, не пазбыцца Шчасце Адчуваць... Бо у́жо Не так,у́жо шмат што ёсць... Не так , што шмат I пакiдаць...

Трохкутная сцяна Зяленым лiсцем абрасла... Яна памiж зямлёй i Небам... Яна стаяла Як была- Багаславите Глебу...

Хацеу́ Сказаць Яна памiж Часоу́ Аслупянела... Але Па ёй Зялёны Куст пайшой... А у сцяны Мабыць Няма жывога цела...

I не хацелася Псаваць... Яе бялюткага Спакою... Але Як быццам Праз яе- Я нешта Зразумеу́, прымроiу́...

Шляхамi iдуць Калi адчуваюць шляхi... Нау́мысна або не нау́мысна... Калi адчыняюцца сэнсы У́ дрэвах, як зiхаткое лiсце... Але постаць Адзiны шлях- Бо толькi За ëй духмяна Пахнуць ветразi Вясною...

У́сiх пачуццяу́ я не разумею... У iх блукаць, трэба знайсцi.. Што сiлы... Aле у́ келiху гуллiвым... Бачыш сябе Расчулленным Або чуллiвым....

Быць проста Роу́нае як шкло... Цi можа гэта быць! Цi можна гэта прапiсаць курсiвам... Але другое кажа лiтар збег... Што можна быць Расчулленым Або чуллiвым...

Да вышiнi Магчыма не... На у́лоннi ганарлiвым... Так дзiу́на Быць расчуленным або чуллiвым...

Вядзешь мяне На ускрай зямлi.. Каб паглядзець На птушак у́ вышынi Вядзешь мяне Але Не падаешь рукi...

I белая сукенка Твой прыкрашае Вiдарыс ... Як быццам птушка Ты сама I зараз паляцiшь...

Так хочацца Так хочацца На тым ускраю Зямлi У ветра на грудзi Абняць Бязмоу́на Твае вiхуры..

Хай дождж Або святло Якое , Кладзе ценне Ля сцяны... Але , Але, Але Усё ж не пакiдаешь Ты

Так хочацца На тым У́скраю Зямлi... У ветра На грудзi Абняць твае Бязмоу́на Вiхуры.