* * *

На цьмянай глебе Кветка у́знялась... З жоу́тым парасонам... Каб на сонца паглядзець Спрасонак....

I гэта быу́ Яе найлепшы час.. Бо хтось яе прыкмецiý... Бо далей поле на у́зрост Пайдзе... I жыта захiстае вецер..

А кветкi будзе не вiдаць... Бо да пары той жоу́ты Парасон... Хаця у́се ж да Вясны Яе у́знiкнення плён...

Па жыту Хтосьцi Пабяжыць... I стужку На зямлю Паронiць А поле перасцi, Цi здоляць, цi Не здоляць...