Уладзімір Кветка
Ужо над хатай снег... Дом агарнуўся ў шалiк Ды ў шапку... Скрыпучыя сляды Пабеглi Ў здагадкi...
Запалiцца святло ў вакне I ноч настане... Быць можа Хутка гэты снег Растане...
Але Прывецiць Кветка, што З пад снега.. I мiтуслiва Неба Сыпе срэбра....
Ён лег- Не перабольшыць Роўна Як белая бавоўна.
Уладзiмiр Кветка
Пайшоў сняжок чароўны, Насыпаў жменi залацiнак... I затрымаўся на галiнах, Зялёных узмашыстых ялiнак...
Ужо белай, доўгай стала сцежка... Аж у вочы б'е бялiзна Цi то ў завiрухi пачалось Вяселле.... На улоннi лёгкай трызны..
Адзела хустку Дробная жанчына... Як быццам кажа Тут не мора... У яе вачах Нямая горыч Без дакору....
У гэты час успомнiў Я Джаконду Як быццам тая Ля вакна прысела... Пайшой сняжок чароўны... А тая подыхам далонi адагрэла...