Успамінам

Доўгае поле, доўгая ніва... Валошка нібыто сляза... ветрык лунае- легкая завада...

я к успамінам, як птах мнагакрылы... за іх зачапіцца не льга... валошка блакітная круціцца млынам што быццам мроіць трава...

і раптам ў полі грымота... як пранізлівы лёс... ...а я толькі вочы ўзнёс...