Алена Патапава

Мне хочацца клікаць Вас на ты, Быць побач кожную хвіліну. Мне хочацца, каб заўсёды былі мы, Але, здаецца, ўсё гэта так наіўна..

І цяжкасць у тым, што я не разумею, Чаму мяне так вабіш ты. Мне ўсё казалі, што любіць я не ўмею, Але ж аб гэтым не казалі Вы.

Мне хочацца быць для Вас анелам-ахоўнікам, Гаварыць аб тым, як моцна Вас люблю. Дзеля Вас магу зрабіцца паломнікам, Дзеля Вас змагу абыйсці ўсю Зямлю.

Калі сказалі Вы, што любіце мяне, Мне ў сэрцы так прыемна стала. І ведаеш, таксама, я люблю цябе, Але толькі гаварыць мне мала.

Мне цяжка стрымліваць пачуцці, А я так жадаю Вас абняць! Мне шмат чаго гавораць людзі, Але ж толькі з Вамі я баюся ўсё зламаць.

А не хачу, каб Вы лічылі мяне дакучлівай, Нейкай падлізлівай, неадчэпнай, дурной. Бо для мяне будзе вельмі балюча, Калі я буду Вам непатрэбнай, чужой.

Але калі я маленькае маю значэнне У Вашым цяжкім і доўгім жыцці, Падыходзьце да мяне, і без ўсялякіх сумненняў Я зраблю ўсё, каб Вам лягчэй было ісці.

І ўсё ж такі люблю я Вас, Нажаль, любоў - гэта пакута. Магчыма, ніколі не будзе толькі нас, Бо для мяне гэта атрута.

Мая любоў, мая падтрымка, Мая сястра, мой небасхіл. І кажуць мне, што ты мая памылка, Але ж няма нікога, хто быў бы мне настолькі міл.

Не падобна была ты да іншых І чымсьці вылучалася з натоўпу. З табой было мне легка дыхаць, Як быццам схавалася пад цёплую коўдру.

Мне падабаецца твой востры язык, Ён навостраны так, што можа нават зарэзаць. І раздражняешся, як на чырвонае бык, З табою так можна і з глузду з'ехаць.

Ведаеш, мы трошкі з табою падобныя, Нават калі навокал гэта не заўважаюць. І не толькі на словах, спадзяюся, мы родныя, Але ж мае мазгі чамусьці табе давяраюць.

Ты вечна мне здаешся, Постаць, голас, твар. Пры сустрэчы чакаю, калі да мяне ты звярнешся, Тады мае вочы гараць як ліхтар.

Я хачу тваю ўвагу, Быццам мастак жадае бумагу, І я хачу табе аддаць павагу, Гатова нават аддаць перавагу.

Калі ласка, будзь побач са мною, Я адчуваю любоў з табою. І ведаеш, я хачу быць з табою, І хачу, каб ты адчувала спакой са мною.

І ведаеш, табе не трэба шмат рабіць. Проста будзь побач на свеце, калі ласка. Але ж мне так хацелася цябе любіць, Што на твары з'явілася маска.

Я навязваюся? Я прычапілася? Дапамажы мне, я згубілася. Я ў любові да цябе клялася, Так странна, што я прывязалася.

Ты ж ведаеш, я цябе люблю, І гэта я так часта гавару. Я ўдзячна, што цябе я маю. Я люблю, а не кахаю. Але ўжо я ведаю, што цябе пужаю.

1 куплет: Однажды иношки пришли на этм, Чтобы рассказать очередной мем. Но резко вдруг все пошло не так, И пропустить нам урок не получилось никак. Тогда же мы узнали о правиле круга, Но нужно иметь более скорого друга. Тогда нам рассказали, про правило креста, Мы все улыбнулись: ну что за красота!

Припев: Правило это нельзя забывать, Крошка мд нам устала объяснять. Но Ира решила ей немножко помочь, И объясняла правило по видео всю ночь.

В камере был неопознанный объект, Но Алёна нашла в этом бизнес проект. Теперь правила мы объясняем за деньги, И нам сейчас завидуют шейхи

2 куплет: В правиле круга есть пару но, Септиму нужно сдвигать на одного. Функцию если ты хочешь узнать, То придется тебе терцию отнять. Правило креста, довольно простое. Квинта и септима уже как родное, Вниз ты немного их опускаешь, А функцию минус ч5 получаешь. Но есть в этом все небольшое но, Седьмая ступень не любит Ино. Как видишь ее - не поможет и крест, А вот круг тебе не надоест.

Припев: Правило это нельзя забывать, Крошка мд нам устала объяснять. Но Ира решила ей немножко помочь, И объясняла правило по видео всю ночь.

В камере был неопознанный объект, Но Алёна нашла в этом бизнес проект. Теперь правила мы объясняем за деньги, И нам сейчас завидуют шейхи.

Реп-соло лайн: Я сидела и плакала, Слеза с глаза капала, Нота в сердце попала, Но я не упала. Ноты разбили мою мечту, И я теперь это учту. Песню сейчас запишу, Как характерные учу. Сольфеджио не поняла, Аккорды все разобрала. Нонаккорд сотворила, В нем квинту опустила. Я долго сидела, Сольфеджио пела. Я все поняла, Но при этом сошла с ума. Ура.

Вочы, вочы, зноў твае вочы... Я заўсёды згараю, ўяўляючы іх.. Я спрабую не думаць пра іх што ёсць моцы, Але ці ёсць агеньчык, ці вецер знік?

Я твой погляд буду шукаць у прахожых І ўсмешку паспрабую ў цябе выклікаць, Але і тварам, і сэрцам настолькі прыгожых Мне не давялося ў жыцці сваім сустракаць...

У вочках тваіх я тану, раствараюся, У абдымках тваіх я жадаю заснуць... І ведаеш, толькі з табою я так абдымаюся... І толькі ў тваіх вачах я не супраць тануць...

Я не ведаю, як перастаць цябе кахаць, Гэта забівае, у думках толькі вочкі.. Ты прабач мяне, што пачуцці не ўмею хаваць, Я сапраўды паспрабую, я буду думаць моўчкі.

Нас з табою больш няма: Ёсць толькі ты, ёсць толькі я. І ў гэтым ёсць мая віна, Але я плачу, бо я зноў адна.

Ты больш не мая і я не твая, Асобна ёсць ты, асобна ёсць я, Такога слова як "мы" больш няма, А мне усё здаецца, што я быццам твая.

Я разумею, што мы разам табою, Мы побач і кожны падставіць плячо, Чаму мне так больна, што ты не са мною? Ты кахаеш мяне? Адкажы мне, дзяўчо...

Калі ласка, помні мяне і любі, Я без тваёй любові згараю. Можа, ты ўжо ніколі не скажаш "кахаю", Але я цябе так, я гэта точна знаю.

Ды што ж я тут..гэта мая віна, Я цябе не змагла ашчаслівіць. Прабач мяне, не будзе лёду больш і віна, І больш не я буду цябе сарамлівіць.

Гэта так смешна, што не кажы, Але я толькі зараз разумею, Што жыццё сваё б аддала цябе назаўжды, І сэрца...я, напэўна, усё ж кахаць умею...

Здаецца, што калі б можна было, Я б вярнула час на некалькі дзён таму. І я б зарабіла б ўсё, каб гэтага не было, Бо жыцця без цябе ўявіць не магу.

Людзі сыходзяцца і разыходзяцца, Людзям і добра, і дрэнна з сабою. Але, можа калі зоры сыходзяцца, Я магу трошкі яшчэ пабыць з табою?

Я разумею, што ўсё да лепшага, Ты мяне супакойваеш гэтым. Але калі і ты, і я атрымліваем ад жыцця меншага, Ці трэба згаджаецца з пісталетам?

Прабач, я не маю права цябе трымаць, Не магу дапусціць таго, каб ты сумавала. Ты ж ведаеш, нам засталося проста ўздыхаць.. Прабач, для мяне сяброўства так мала.

Што маем, то маем, мне баллюча смяяцца. Ты не належыш больш мне, я не належу табе. Можа, калі ўсё ж такі "не", можна я буду трошкі змагацца? Але кожны раз я думаю здацца, каб не мучаць цябе.

Прабач мяне, я кахаю... Я не разумела, але зараз точна ўяўляю, Што сэрца тваё ў сваім схаваю, І ніколі не аддам тое, што маю.

Я паважаю цябе занадта моцна.

Але прыйдзецца згадзіцца.

Вечар. Ноч. Раніца. Дзень. Поўнач. Боль. Абяцанне. Прамень. Адзінота. Кроў. Слеза. Цішыня. Дыханне. Рашэнне. Парыў. Даўжыня.

Я цябе згубіла: Я цябе адпусціла.

Канец(?) Канец.

- Ты мяне не кахаеш?.. - Не кахаю. - Ты больш мяне не чакаеш?.. - Не чакаю. - Тады..ты мяне адпускаешь? - Адпускаю? - Нуу, так, шмат часу прайшло, забываеш? - Не забываю.. - Ну дык што, тады бывай? - Як?! Ты ўжо зараз пойдзеш у гэты дальні край? - Ну, так, каго ж чакаць? Каму на вуха мне спяваць? Каго кахаць, каго любіць, каму жыцце мне пасвяціць? - Мне!! Ты абяцала мне!! - Дык навошта я табе? - Ды як жа ты не разумееш!! Ты здзеквацца з мяне як смееш??! - Цішэй, я помню, ты крычаць умееш. Але не трэба, чырванееш. - Не хочаш са мной размаўляць? - Хачу, але ты не даеш мне магчымасць спытаць. - Ужо я не жадаю з табой гаварыць, маё сэрца злуецца і зараз гарыць! - Не хочаш сам мной размаўляць? - ... - Маўчы. Не хочаш на мяне глядзець? - ... - Не глядзі...Але калі штосьці хочаш сказаць, скажы. І калі я прашу адказаць, адкажы. - Сказаць, так шмат хачу я сказаць, але нічога з гэтага не магу паабяцаць.. - Тады пусці мяне, мой сябра. - Я разумею, што ты лепшага варта.. Але я першы рабіў насустрач крокі!! - Пасля ўсяго, гэтага было даволі трохі. Я шчыра пра сваю непадрыхтоўку адказвала.. - Але ты поглядам сваім мне ўсё паказвала. - Ты зноў вырашаеш за мяне,ты не пытаеш, ты проста свой погляд маеш. - Але чаму тады зараз мяне не спыняеш???? Ты разумееш, што мяне забіваеш? - Усё робіш ты, я спрабавала. Я нават ногі табе цалавала.. - Навошта ты боль свой хавала? - Не хавала, я казала,ты не разумеў, але казала. - Навошта мяне ты адпускала? Цябе штосьці ўва мне пужала? - Ведаеш, я табе пісала, я разумела, вар'яцела, пісала.. - ... - І ведаеш, не я цябе маўчаннем выхавала - Ты ведала..чаму не сказала?? - Навошта? Ой, я зноўку чагосьці забылася... - Прабач мяне, родная, змілуйся.. - Я не злуюся, ой, штосьці я трохі стамілася.. - Я зраблю ўсё, каб жыццё тваё была рай!! - Не ўмееш, не абяцай. - Ну дык і што... ты пойдзеш у гэты край? - Так, пайду.. - Калі ласка, застанься.. - Пайду... Але...калі хочаш са мною.. ўставай - ... - Давай руку, трымайся