Канец

Нас з табою больш няма: Ёсць толькі ты, ёсць толькі я. І ў гэтым ёсць мая віна, Але я плачу, бо я зноў адна.

Ты больш не мая і я не твая, Асобна ёсць ты, асобна ёсць я, Такога слова як "мы" больш няма, А мне усё здаецца, што я быццам твая.

Я разумею, што мы разам табою, Мы побач і кожны падставіць плячо, Чаму мне так больна, што ты не са мною? Ты кахаеш мяне? Адкажы мне, дзяўчо...

Калі ласка, помні мяне і любі, Я без тваёй любові згараю. Можа, ты ўжо ніколі не скажаш "кахаю", Але я цябе так, я гэта точна знаю.

Ды што ж я тут..гэта мая віна, Я цябе не змагла ашчаслівіць. Прабач мяне, не будзе лёду больш і віна, І больш не я буду цябе сарамлівіць.

Гэта так смешна, што не кажы, Але я толькі зараз разумею, Што жыццё сваё б аддала цябе назаўжды, І сэрца...я, напэўна, усё ж кахаць умею...

Здаецца, што калі б можна было, Я б вярнула час на некалькі дзён таму. І я б зарабіла б ўсё, каб гэтага не было, Бо жыцця без цябе ўявіць не магу.

Людзі сыходзяцца і разыходзяцца, Людзям і добра, і дрэнна з сабою. Але, можа калі зоры сыходзяцца, Я магу трошкі яшчэ пабыць з табою?

Я разумею, што ўсё да лепшага, Ты мяне супакойваеш гэтым. Але калі і ты, і я атрымліваем ад жыцця меншага, Ці трэба згаджаецца з пісталетам?

Прабач, я не маю права цябе трымаць, Не магу дапусціць таго, каб ты сумавала. Ты ж ведаеш, нам засталося проста ўздыхаць.. Прабач, для мяне сяброўства так мала.

Што маем, то маем, мне баллюча смяяцца. Ты не належыш больш мне, я не належу табе. Можа, калі ўсё ж такі "не", можна я буду трошкі змагацца? Але кожны раз я думаю здацца, каб не мучаць цябе.

Прабач мяне, я кахаю... Я не разумела, але зараз точна ўяўляю, Што сэрца тваё ў сваім схаваю, І ніколі не аддам тое, што маю.

Я паважаю цябе занадта моцна.

Але прыйдзецца згадзіцца.

Вечар. Ноч. Раніца. Дзень. Поўнач. Боль. Абяцанне. Прамень. Адзінота. Кроў. Слеза. Цішыня. Дыханне. Рашэнне. Парыў. Даўжыня.

Я цябе згубіла: Я цябе адпусціла.

Канец(?) Канец.