Іцхак Скородінскій

(бес палітыкі, пен сіоннае, ме-е-е муары)

На годзік расслабіўся і вось табе, блін, як агент ін, о, крайні нейкі...

Скручаны, зморшчаны, сплюшчаны...

Сквірчыць пра нешта, пузырыцца, гад. З'есці, атруцішся.

Пайшоў!

У смеццевы скрыню яго!

Ого! Павылазілі з-пад канапы, вусамі круцяць, хітончыкамі храбусцяць.

А куснуць, слаба?!

Безумоўна, памятаюць мае, сакрэтны.

Ціурам у тарарам!

Хто ўратуецца, да суседкі, за акіян...

Эх, успомніў, як ціснуў у часе, які сышоў такі з розуму, клапо́у.

Вось!!! Час быў, нас біў. Ух, як я іх, шэльмаў!

ПальцЯмі...

2024

Дзёран няголенай шчочкай тузаецца пад нагамі.

Спыніўся, падскочыў на раз.

Вось табе! Ногі ў гразі ўгразлі...

Забыўся, што я ў Беларусі з пяшчотнай зямлёю яе.

Дурань я, дурань.

У балота такога, хоць бы і ў сне!

2024

Вар'яце доўга я чакаў яго. Вар'яцтвы залочанага натхнення

А як дапоўз да берага ўсіх мар, Раўло пра нешта, да чаго не даставаў.

2024

Як доўгачаканы быў звычайны дзень восеньскі…

А-ах!!!

Дожджык пырснуў і…

Заціх.

Вар’яцка доўга я чакаў яго. Ад лета метай трызнення начны так сушшу паветра пячнога вымарачыў душу.

Думаў усё, не дажыву.

А тут жмуток туману, як апошняя надзея.

І кроплі, хоць і горкія…

У твар.

2024

Так, проста

Неспадзяваны...

Тых, што сустрэў і сустрэч імгненных тых не адзначаў ні ў памяці, ні ў пачуццёвым у жывым...

А проста, пралілася ручаём бязгучным тая прыгажосць.

Іх асобы. Акаем.

Найлепшай по́ўняю , планеты нашай у кружэнні ў сваім.

2024

Паслясластіе страсці

Паслясластіе страсці, кінутай.

У памяці...

Гэта да труны.

Хваробы горш і колькі не праклінай яе, ашчэрыцца і за сэрца,

хваць.

Не забівае, не...

Але і жыцця з ёй няма.

Цела ея, у сне, засцілае вочы.

Ох, каханка!

Голас, пахі,

здаецца, вось, па твары маёй.

Каціцца.

Яе...

Сляза.

2024

І, як быццам, яшчэ рана шэрані, ды аж на вейках.

А пойдзеш ты...

Вось, прадыхалася, атамшччілося, вышчербывшіся, з'явілася, і...

Паплыло перад вачыма. Што магчыма немагчымае.

Тры дурань!

Збянтэжаны? А гета ты.

І гэта мілы, ужо на вейках.

Назаўжды.

2024

У чарапушцы - тамтам

Гады гадскія ціснуць на жаль.

Па твары, слёзы колеру пабегла.

А пройтицца захочаш, суставы рыпяць і пранізваюць косткі сінапсы да пят.

Гады гадские!

Сябры ўжо ўсе там...

І грукоча, да смерці грукоча...

У чарапушцы - тамтам!

2024