Іцхак Скородінскій
Вар'яце доўга я чакаў яго. Вар'яцтвы залочанага натхнення
А як дапоўз да берага ўсіх мар, Раўло пра нешта, да чаго не даставаў.
Як доўгачаканы быў звычайны дзень восеньскі…
А-ах!!!
Дожджык пырснуў і…
Заціх.
Вар’яцка доўга я чакаў яго. Ад лета метай трызнення начны так сушшу паветра пячнога вымарачыў душу.
Думаў усё, не дажыву.
А тут жмуток туману, як апошняя надзея.
І кроплі, хоць і горкія…
У твар.
Так, проста
Неспадзяваны...
Тых, што сустрэў і сустрэч імгненных тых не адзначаў ні ў памяці, ні ў пачуццёвым у жывым...
А проста, пралілася ручаём бязгучным тая прыгажосць.
Іх асобы. Акаем.
Найлепшай по́ўняю , планеты нашай у кружэнні ў сваім.
Паслясластіе страсці
Паслясластіе страсці, кінутай.
У памяці...
Гэта да труны.
Хваробы горш і колькі не праклінай яе, ашчэрыцца і за сэрца,
хваць.
Не забівае, не...
Але і жыцця з ёй няма.
Цела ея, у сне, засцілае вочы.
Ох, каханка!
Голас, пахі,
здаецца, вось, па твары маёй.
Каціцца.
Яе...
Сляза.
І, як быццам, яшчэ рана шэрані, ды аж на вейках.
А пойдзеш ты...
Вось, прадыхалася, атамшччілося, вышчербывшіся, з'явілася, і...
Паплыло перад вачыма. Што магчыма немагчымае.
Тры дурань!
Збянтэжаны? А гета ты.
І гэта мілы, ужо на вейках.
Назаўжды.
У чарапушцы - тамтам
Гады гадскія ціснуць на жаль.
Па твары, слёзы колеру пабегла.
А пройтицца захочаш, суставы рыпяць і пранізваюць косткі сінапсы да пят.
Гады гадские!
Сябры ўжо ўсе там...
І грукоча, да смерці грукоча...
У чарапушцы - тамтам!