Як доўгачаканы быў

Як доўгачаканы быў звычайны дзень восеньскі…

А-ах!!!

Дожджык пырснуў і…

Заціх.

Вар’яцка доўга я чакаў яго. Ад лета метай трызнення начны так сушшу паветра пячнога вымарачыў душу.

Думаў усё, не дажыву.

А тут жмуток туману, як апошняя надзея.

І кроплі, хоць і горкія…

У твар.