Уладзь Лянкевіч
пакажы, што ты хаваеш у руцэ
пальчыкі быццам у лялькі, зробленае з кавалачкаў крэйды
і чым даўжэй яна водзіць рукой па маіх валасах
карацеюць ейныя пальцы, сціраюцца, спісваюцца
а я сівею
ножкі ейныя, калі танчыць, пакідаюць малюнкі
а трохі пазней, як не стане грошай, мы ўладкуем цябе на працу
ты будзеш наносіць разметку (куды дагэтуль не заязджала кола машыны)
толькі цяпер я разумею, чаму яна не ўмее плаваць (чаму ты не ўмееш плаваць, лялечка)
крэйду лёгка пакрыўдзіць
крохкая
хто цябе сабраў з крэйдзінак? што засталіся ў зарослых імхом класах
закаціліся пад настаўніцкі стол
старыя драўляныя дошкі пакрыла зяленіва, нехта ўпрыгожыў маем
лабірынты шчылінак у зацёртым паркеце, пісягі
ляцелі сарокі, ухапілі ўрокі
я чуў, што на моры на кіяне стаіць белы камень
дзяды над морам праляталі, іхныя слёзкі на камень упалі
ты адтуль?
я хвалююся, калі ты пячэш што-колечы з мукі, я баюся, каб ты не заблукала ў ёй, не схавалася, а печыва тваё заўсёды з такім чароўным смакам
а раптам гэта ты штораз крышку сябе ў цеста крышыла?
а разынкі ў пірагу – гэта твае зрэнкі? чалавечкі? лялечкі?
дробачкі Сёння сыплюцца як жвір
хтосьці выпіў капяжы
я мог бы быць тваім цмокам
вазіў бы цябе на спіне па горадзе
выкідаў бы смецце бегаў у краму
аніякіх праблемаў з паркоўкай
ды ў любую хвіліну – на лецішча
і дахі на якіх заставаліся б сляды маіх ступакоў
ганарыліся б і па начох апавядалі б суседнім
як гэта
проста я ведаю: ты любіш
паржавелую бляху гарышчы
і крыху мае лусачкі
ты называла б мяне з асаблівасцямі
паўночна-ўсходняй вымовы
Чмок
ты ляпіла б для мяне з батона
юнакоў і дзяўчат
а ў зімовыя вечары
ты б грэла рукі ля маёй пашчы
а ноздры прыдаліся б як фен
але я не стану тваім цмокам
бо яшчэ з маленства памятаю
чым такія гісторыі сканчаюцца
плач у сэрцы маім
знаёмыя словы круцяцца пад нагамі, як маленькі сабачка, што хоча пагуляцца
здаецца, што ў гэтым свеце рухаюцца толькі мошкі, а ўсё астатняе застыгла ў чаканні
я спрабую заглушыць цішыню, уключаючы музыку гучней і гучней
безвынікова
тады я спрабую змагацца з цішынёй часам і хуткасцю
я уключаю спачатку павольныя песні, потым хутчэйшыя і яшчэ хутчэй
яшчэ хутчэй
а цішыня – больш шчыльная, больш працяглая
яшчэ пусцейшая
каб прыцішыць яе – мыю валасы, а потым доўга расчэсваю іх, мокры
марна
каб заглушыць цішыню, я разглядаю мапу ваколіцаў горада, дзе цяпер жыву
каб заглушыць цішыню, я спрабаваў напівацца, а потым наядаўся шакаладу
я спрабаваў заляпіць цішыні рот, вывучаючы іншыя мовы
я спрабаваў заторкнуць ёй рот, уключыўшы ўсё святло ў кватэры, нібыта я не адзін тут маўляў, можа, пойдзеш прагуляешся, ты ж бачыш, я не адзін (не павялася, халера)
я спрабаваў вырваць ёй язык – удалося, але яна, трасца, як пачала мычаць
давялося прышыць назад
я адціскаўся і разглядаў крошкі, маленькія нітачкі, часцінкі паперак і валасінкі, драбязу
якая вырастае на дыване, калі доўга не прыбірацца
я пстрыкаў асадкай, покуль тая не зламалася
я перамалёўваў абрысы краіны з мапы на прасвет, праз шкло, як у дзяцінстве
я расчыняў вокны і спадзяваўся, што скразняк прыглушыць цішу, але прахалода заходзіла і бралася падпяваць, падвываць, падтакваць цішыні
тады я зачыняў вокны, замыкаў дзверы і накручваў батарэю так, што цяпло перарастала
ў спёку
вось яно
гук паведамлення з далёкага места прымусіў яе змоўкнуць
гэта ты – на хвіліну ці дзве
і цяпер, калі цішыня вярнулася, у ёй адчуваецца твой прысмак
пакуль мяне не было у пакой заляцела галубка
не ведаю якім ейнае заканчэнне але цельца
на паркеце шпалерах аконных рамах
узяў паперчыну нешта маркерам пазначана
паклаў ёю птушку ў пакет з супермаркета
выйшаў аддаў дзецям – пахавайце пад клёнам
сам назіраў з вакна: толькі шуфлікам ямка –
на працэсію пачалі злятацца галубы з суседняга парку
і дзіцячых пляцовак лапаталі – у гармідары я перастаў бачыць
назаўтра ўсё ўсеяна белымі пацеркамі перлінамі
ўпярэмешку з пер'ем – галубы калі хавалі сваю цароўну
выплёўвалі сэрцы пеючы вітальныя гімны хорам
сёння ноччу я сплю нехта поруч буркоча
нешта нутро топча і я гатовы табе сваё выплюнуць
градзінай дзічкай шарыкам для пінг-понга пакоцаным
а ты не бяры да галавы не пераймайся
у нас з галубамі па два так што яшчэ адно ў запасе