Юлія Галкіна

З васількоў блакітных, з зорачак уночы Для цябе, Радзіма, я пляту вяночак. З ручаёў, крынічак і азёр празрыстых, З воблакаў на небе, з маіх мараў чыстых. З залатога жыта і лясоў краіны, З сонейка яскравага, песень салаўіных. Са святла лагоднага, што ў сэрцы ззяе, І душу народную я ў вянок ўплятаю. На маёй далоні - жоўтае калоссе, Для мяне Радзіма - гукаў шматгалоссе. Чую ветра подых кожнае імгненне, Кожны твой куточак - дзіўнае натхненне.

Юлия Галкина

Я сижу у окна И смотрю на березу - Так печальна она, Словно мамины слезы. Каждый листик - слеза, Словно жизни хрусталик. Омывая глаза, На щеках теплых тает. В каждой капле букет Из цветов, что порою Защищали от бед, Даже лютой зимою. Я отдам всю любовь, Что б минули все грозы, Что б не видеть мне вновь Моей мамочки слезы.