* * *

Я падару гэтаму гораду кветкi... Адкладу усе што была... Мабыць тое што Сапрауды кранула I зачапiла.... Каб убачыць Яго нетры.... На хвiлiну Гэты Сапрауднаму Незнаёмы.... Мабыць горад дзiвосау... Як быццам ствол дрэва Парослы... На якiм з каляровага попелу Матылёчкi... I мяжу па якой можна Бяжаць упрыскочкi... Расквеу павой, I круцiць Пласцiнку Прыроды.... Мабыць ен даспадобы.... Чуешь як грукочаць Абцасы з шпорамi... Бяз чутак тут Такi абутак