Маці, Радуніца...
Уладзімір Кветка
Маці...Радун`іца Вось сляпых вякоў.... За галіны хоча сэрца Зачапіцца І пытае пра сыноўнюю Любоў..
А ўнутры аж занямела І ў пальцах лёд... Быццам здрацвянелы Ў свечкі кнот...
Полымя хістае- Вецер як плыве... Як табе Радная? Можа быць Няемка ў труне.?
Ты скажы Мне ціха Дзе той Вечны гай... Можа Не спазнаю, Ты не наракай....
