* * *
Уладзімір Кветка
Не толькі слоты У мяне... Но тое, што Ніякавею... І дух бывае ў харастве... Як быццам сам... як сонца грэе....
І я паўденны быццам назаўжды... Незразумелы вобліч посмішкі на Твары... Нясу Зяленых траваў стан... Спяшаюсь быццам не паспею ... Даміны абмінаю...
У завадатарскай Гульне... Але цяжар Павекаў... Ну як табе Пакліканае рэха...