* * *

і прау́да квет той здрацвянеу́... па што жа ты хадзіла жанчына у́ хустцы і туге, няу́жо ты у́ дождж жала і касіла...

То быу́ абраны мой... я гэту кветку прытуліла... каб мне было лягчэй сабраць у́ потугі у́се сілы...

ты магла зноу́ каго-небудзь абраць...

Але та кветка у́ полі стромкая дрыжала... як быццам дзень і ноч я яе чакала..

то толькі звон пытау́ яе, а доля счэзлай кветкі яшчэ гарэла у́ руках у́ кабетачцы, кабеткі...