* * *

У вочах пабегла цегла... як вобмацак зроку... немагчыма пералічыць кожны ... атрымліваецца карацей чым у́ хокку...

у́ двары вясіць валейбольная пляцоу́ка... яна як мазайка... прау́да кожны кубічак роу́ны... і імгненне як мяч ляціць, скрозь пляцоу́ку раптоу́на... і ля ног скуты шарык і белы... зноу́ у́ прастору яно паляцела...

ну а тут гуляюць цяпер наваселы... і запальваюць святло у́ вечар... я ваш новы знаемы... што хавае у цемрадзі плечы...