* * *

Мой лес няу́жо Тугу мне абяцаешь... Але вядома мне... што значыць восенькі спакой... мне жывапiсны вэлюм пакідаешь... Яго я адхінаю белаю рукой... Ўжо знітаваць... а можа гэтае дарэмна... але засталась белае крыло з тых рэштаў моцы напамернай... над цемрадзю плыве яно.. дагледзець нямагчыма мроі ўсе сталася , ўсе так... як вэлюм сціснуты , пакінуты ў руках...