ВЯРБА

Вярба- якая цнота... Якая у́ голасе турбота Да разумення давяла... Галiны быццам бы Фiранкi... I шаты зранку Як быццам у́ аправе Галава... Узняла вочы месяц жоу́ты, Над сцяжынкай цьмянай Роу́най... Але усё ж схамянулась Ад Яго святла