* * *

Уладзімір Кветка

Дзьмуе Вецер У скронi Нам з табой... Абяцае Што каханне Нам не стане Завадой... За тваёй Спiной... Люляецца Галлё... Белле Сохне Дрэнна...

Але быццам Карагод Памiж мною i табой... Гэта недарэмна...

Настрой верша:рамантычны