* * *

Стаяць бязмоўныя Дахі, І ззяе жаўтлявым жвір... Крыху зацямніліся гмахі, Як быццам у іх свой Бясконцы вір.... ...А побач рабіна, Свае бранзалеты Сажгла, Крыху няёмка і дзіўна, Плечы свае абняла... ...І хтосьці зноў абазнаўся, Яна не Яна, Па вуліцы гэтай пайшла.