ЗЕРНЕЙКА

Зернейка ляжала бы, ці згніла бы ад скрытнага. Прарасло б сваёй раслінай, ці або загінула б. Птушка не убачыла бы, ці склявала, спрытная, З ёй умёрло бы яно, ці, на жыццё адкінула б.

Мабыць я, такая семка, кідана, малюткая, Роду блізкага ня ў спомнях, змогамі дазнаемым, Дзесь сяджу, кахаю глебу, здуму люду чуткае, Ці жывёліне, каб вырасьці, у нешта бліз з маім.

Ўбачыўш, не смяшлівае, слязлівае да збочання Ўсё навокал мне на слых шавеліцца ці плёскае, А відовішча, дзе я ляжу, ці явіцца, ці ўкрочвае, Больш маўчу панурасцю і цешуся як скокае б.

Такаво маё з вырод. Дрэвам мабыць счадае... Можа толькі й выдасць мне усьму бываць як не. Буду падаўжаць набыткі, мець наканаванае. Ці, праском, затопчы хто, ці ўнішт скрые камень.