* * *

Ў сэрцы ўздымалася свежая краска, Як заглядацца пачаў я ў твой бок. Цвісці каханнем дзівосным знянацку Ўзяўся яе бадылёк.

Стаў я цягнуцца ў нябесныя высі, Каб да тваёй дакрануцца расы. Рос вінаградам, лазою завіўся, Нібы твае валасы.

Думаю зараз, табе ці патрэбны? Схільны да думкі — напэўна што не, Бо не займеў я ні золата й срэбра, Бо я дурнога дурней.

Хай дажывае свой век тая кветка, З часам пачуцці у попел сыйдуць. Стрэну цябе як ты будзеш кабетай, Гэта ты зможаш пачуць.