* * *

Паглядзі на жаўталісты сад.
Вунь ідзе між яблынь лістапад
I зь вялізнага лазовага каша
Прадае падсмажаныя пернікі зямлі
За цану насьпелай медзі ліп,
А лісты шуршаць, шуршаць, шуршаць.

Нехта пальцамі руплівых добрых рук
Ледзь крануўся сеткі павуцінных струн.
Пэўна, хоча пад суладны ціхі шум
Прывітаць, уславіць восені прыход,
Скінуць з плеч цяжар мінулых год
I напоўніць новай радасьцю душу.

Восень, восень!
Тыя песьні, перазвоненыя ўсе,
Адгулі бясьсьледна ў пустацьветавай красе,
Што сьпяваў табе калісь паэт,
Сумаваў,
што згас пурпур параненых вяргінь, –
У жыцьцё прыйшоў другі
Зьдзейсьніць свайго сэрца запавет.

Паглядзі на жаўталісты сад
Вунь ідзе між яблынь лістапад.
Яснай песьняй поўніцца душа, –
Мабыць, ведае, аб чым лісты шуршаць.