* * *

Рукою шчаку трымаеш, трываеш боль,
нібыта любоў. Падобна, але не любоў.
Змочанаю алеем, што намяшаў Люголь,
ваткаю затыкаеш лакуну паміж зубоў.

Лёс уласнага болю ведаеш напярод:
сьвідравальнага джала складаны манэўр,
сківіцу на рэнтген, "не закрывайце рот",
"плюйце!", гадзіну ня есьці; забіты нэрв.

Ну а далей трывае небалючы працэс;
закатаваны, шчэрыш посьмех без амбразур.
У люстры, шчаку задзершы, вывучаеш пратэз,
падобны да зуба; прыгожы, але ня зуб.