* * *

Дарагая… каханая… залатая…
Ці ты чуеш, як цяжка мне?
Можа косы твае расплятаюць
там далёка, далёка дзесь…

Не магу расказаць я пра тое,
што ля сэрца і ў сэрцы маім.
Я не знаю даўно супакою,
а ці варта каго маліць?

У адчаі сцюдзёным сціскаю,
ашчаперыўшы рукамі, чало.
Твая постаць маўклівая такая,
быццам вусны працяў замок.

Як лісты вераснёвыя, ўпрочкі
разлятаюцца думкі мае.
Только здані панікліва крочаць
каля сцен камяніц, каля дрэў.

Вышчараюцца хіжа са шчылін,
мкнуцца думкі мае натаваць…
Што зрабілі мы ім, дзяўчына,
і чаму гэты крык – “не твая”?

Залатая… каханая… дарагая…
Адно знаю: іду і пайду.
Хай і пекла ля воч мільгае –
не супыніць маю хаду.