Свіцязянка

У паўночна-заходнім краі
дзьме паўночна-заходні вецер
і паволі сыходзяць людзі
ў паўночна-заходнюю бездань

п’ю чырвонае зь белага кубка
п’ю белае з чырвані смочак
плыву па-над белым пяском
краснапёркай у Сьвіцязі

такое вока не схаваць павекам
базылёк расьце й гарыць зоркай
валасы колеру пяску ў тон скуры
і дзіцятка такі ж – плоць ад плоці

я магу хіба дадаць
каржакаватую смалістую сасну
твайму берагу