Імядзей

Золкі вечар. Чалавек накладае агонь у бары.
Ані гуку нідзе. Толькі трэск ламанага вецьця.
Трыццаць год у дарозе ля падножжа гары.
Трыццаць колаў на дрэве трысьвецьця.
Перад ім ― немата і вір невядомых старон,
несупынная плынь несунятай прачыны.
Па-за ім ― голас рэчы павядае быцьця закон:
імем аднойчы суняты, забыўшы яго, загіне.
Заняпрошчаны, траціцца ў быльнягу прасьцень.
Заняпрамлены, грузьне прамень у хмары.
Волат нікне бязвольны, як у багне струмень.
Мрэ без зацеву цела, бытта знадабень у няздары...

Чалавек ладуе пасьцель. Агонь дагарае раней,
чымся ён пасьпявае заснуць. Але што за верад
холад свобаму, што завецца людзьмі імядзей ―
быстрэйшы за быт і стойны, як серад.