* * *

Мы затанулі ў Паўночнай затоцы ў час, калі
Стырн авы нема крычаў аб блізкай зямлі

Аб стомленай поўні, схаванай пад глеем гадоў
Аб здрадлівым бляску далёкіх чужых гарадоў

Аб студнях часу, ў якіх суцішаны сны
Аб ветлых танцорках, што ткуць вялёны віны

Аб прадчуваньнях, шэптах, спакусах, аб ветры, што вее боль
Аб дрэвах на золку, якія зьядае золь

Аб веях з бурш тыну, што ў келіхах сьпеляць віно
Аб садах Шыразу, што з намі пайшлі на дно…

Усё засталося: поўня, ветразь, жагляр
Толькі соль на руках і вада у твар

Біла, лашчыла, шапатала — як быццам у сьне
Твае вусны зноў шукалі мяне