* * *

За фіранкамі сноў непрытомная, пустая эпоха
Выплятае сталёвымі пальцамі ўзоры
Жалезных песень, за ёй — сіверны вецер
Б'е ў бубны, сьпявае, сіпіць немым сьвістам

Словы, цёплыя словы, хаваюцца ў траву, глебу
Порхаюць, як матылі, жывуць так мала
Што, часам здаецца — жыць не абавязкова —
дастаткова дыханьня…

Сядзець ля вакна, думаць, глядзець на аблокі
Заняцца каліграфіяй, гартаць соньнікі, паліць файку
Быць пустым, цёплым — бяз мэты — недасяжна далёкім
Аднойчы апасьці долу, з восеньскім лісьцем