* * *

Туман майго дзяцінства быў бялейшы.
Ён плыў над лугам, нібы з Марса карабель.
Агонь майго дзяцінства быў ярчэйшы.
Ён свеціць мне праз тысячу зямель

Паміж хлусні, праклёнаў і авацый,
Праз ветру гул, што шыбу б'е ў акне,
Я чую з неба вечны голас маці -
Яна і сёння верыць у мяне.