Калі я з сябрам

Я не пытаюся: чакалі – не чакалі
Ў сваім маленькім, чысьценькім пакоі.
Скажу наперад – каб не папракалі,
Прыйшла пазычыць цішыні, спакою.
Спакою на хвілінку, не на вечнасьць!..
Прыемна пасядзець крыху ў зацішку,
Адчуць цяпло i вашу чалавечнасьць,
Пагаварыць, пабыць хоць з вамі крышку.
Я адпачну, бо стомлена занадта,
А ваш пакоік ад турбот хавае,
У ім гучыць свавольная саната –
Яе мне вецер за акном сьпявае.
О, як тут ціха, дзіўныя малюнкі,
І строгія партрэты – ўсё ў маўчаньні.
Ад мітусьні шукала я ратунку –
Знайшла!
Не памагае!
У адчаі
Зноў сэрца пачынае маё біцца...

Спакой мне на хвілінку, не на вечнасьць,
Якімі б ні былі цяпло i чалавечнасьць.