Хрысціна Анастасія Верас Брзын
НІКОЛІ
Ніколі не позна Сказаць дзякуй зямлі. Яна глядзіць на кожнага з нас, Яна трывае ўвесь час.
А што мы робім з ёй, Дзе наша падзяка. Наша рука ніколі не павінна быць над ёй, Яна трывае боль — яна наша маці.
Ніколі не позна, І сказаць ёй: »Прабач мне«. Зямля наша адна, Не забываем захаваць яе.
Хрысціна Анастасія Верас Брзын
Мая зорка самая прыгожая, Яна свеціцца яскрава. Мае далоні трымаюць твае, Цяпер, мая зорка, ты прагнала страх.
Цяпер толькі пяшчотна зоркі маёй, Усё спакойна — ужо магу спаць. Кожную ночку чую твае словы, Добрай ночы, мая мама-зорка.