Сумная праўда
Ян Быдлоўскі
Зайдросцячы раскосымі вачыма, Глядзіць маскаль на Беларусь. І чвякая жывельнаю сківінай, Ен марыць звесці беларусаў тут.
Каляніяльным смродам рускага фашызма, Закатаваных канібаламі людзей, І пафасам снабоў лібералізма, Яны жадаюць як мага хутчэй.
Зрабіць таго, што не паспеў настаўнік, Той самы камуністычны кат, Гадзіны цемнай рабавальнік, Адказны за журбу і жах.
Стварыўшы паралельнае грамадства, Нязменным заставалася адно, Імперскай велічы лайно, Рабаўладальніцкай пагарды.
І будзь то цар ці камуніст, А можа й калабрацыяніст, Заўжды пачуеце адно, Ці то не мова, то дзярмо!
Стварыўшы ўласныя анклавы, Яны пражылі так жыцце, Як элітарыныя пачвары, Прыкметны тэзай пра сяло.
І то не так, і гэтае не гэтак, Але ўсе роўна зручна ім тут жыць, Бо ў падзкаў шляхты болей нету, Таму пагоню і не аднавіць?!
