Малая радзіма –– малюнкаў суладдзе

Малая радзіма –– малюнкаў суладдзе,
Што ў сэрцы з маленства нашу я сваім: Бярозкі ля весніц, чарэшні ў садзе, Арэлі, што тата з любоўю зрабіў.

А побач з дарогай –– наш скверык любімы, Дзе часта мы дзецьмі любілі гуляць, Вясною шпакоўні для птушак рабілі,
Вавёрак у парку кармілі не раз.

А летам у ягады разам хадзілі, Я помню духмяны той “зайчыкаў” хлеб, А тата і мама былі маладымі… Усё гэта ў сэрцы пакінула след.

І восень мяне ўспамінамі цешыць, Я помню свой ранец з малюнкам машын, Які пасля школы было цяжка несці, І сябар Валерка яго мне насіў.

А ўзімку, я помню, з бацькамі мы разам Ляцелі на санках з высокай гары, Здавалася, гэта не скончыцца раптам...
Прайшло… І не вернеш былое пары.

Як хочацца зноў у маленства вярнуцца, У час бесклапотны, у сінюю даль… Ды толькі мы можам назад азірнуцца,
Ды ў думках вярнуцца ў дзяцінства, на жаль…