Твае вочы

Колькі ты павінен пражыць на свеце, І што наогул каму небудзь вінен? Блытаясь у кожным слове адказа, Адчуваеш крыху сабе правінным. Каратка часовасць папераменных, Змен знаходжання заблытаўшых рыфмы. І чаму ў тваіх снах нязменна, Людзі сталі падобныя лічбам? Скончан радок абрыўкам уразумення, У бездань надыходзячага заспакаення. Шэрасцю мышы пішчыць спачуванне, У далечыні будучага стоўпатварэння. Занепакоеных дзен летуценнасць, Збітым асколкам знічкі зверхновай, Рук вертыкаляў падорана цотнасць. Каб расціснуць сваю жа аснову. Дажджэй разрэзаўшых абрэзкі хмараў, Месяц з-за іх нязменна сочыць. Мабыць я стану калі-небудзь лепей, Толькі б застацца ля вачэй тваіх сонных.