Аранжавыя людзі

Аранжавыя людзі будуюць нам раёны, Схаваўшысь ў пылу бруку ўголляў бакавых. Аранжавыя людзі ў душы цэнтурыены, Але здалек паходзяць на дзікіх вартавых. Аранжавыя людзі ўстаюць, вядома, рана, Спяшаюцца на працу, каб зноў пайсці дамоў. Аранжавыя людзі гуляюць гучна, п'яна, І белыя мядзведзі зайдросцяць ім зімой. Аранжавыя людзі мараць аб прыгожым, Ім вельмі не хапае авацый, і на біс. Аранжавыя люді збянтэжана жахліва, Вам з гонарам пакажуть Делакруа эксіз. Аранжавыя людзі закоўваюць землю, Асфальт падобны лаце, а тратуар як шво. Аранжавыя людзі стаканамі з падкладкі, Ігнораць зімні холад, начальнікаў ярмо. Заўзятае імкненне апярадзіць Тварца, Адлюстравалась у тварах звычайнага жыцця. Здаецца ноччу нават у стомленай туге, Працуе мозг-брыгада прызначанная мне. Наводзіць тут парадак і чысціць мысляў крок, А днем яны зыходзяць бурчаць у мой жывот. Як часта жах прыходзіць, калі ўсе не так, Бо хопіць малай дзіркі і наўзажды бардак. Але свяшчэннадзейства прыхована гульней, І голас праз дынамік прашэпча "я з табой". Мы жудасна не ўважлівы да спадароў канаў, Як часта слова дрэннае ім крыкнем нападдаў. На газ націснуў ціхенька, апынешся ў далі, Яны абразу праглынуў застануцца ў пылі. Абраза штука брыдкая з ней вельмі цяжка жыць, Успамінаў дрэнных шмат, а значыць зноўку піць. Будзь ты да іх уважлівы і не асабліва горд, Бо раптам ў канаве апынецца твой форд.