Вецер

Ян Быдлоўскі

Вецер гуляе вакол, жадаеш паклікай, Жадаеш нядужа малі, і ён можа прыйдзе. Вясною між пальцамі пунсовых плыняў крыві, Як новая жыцце, як попел сатлелай зямлі.

Лесам, нявольнікам, ясным месяцам, Зморана уздыхам будзе ляжаць у начы. Скажа, як звяжа і сіло завяжа, Бантам аблічча твае на плячы.

Заваблены пойдзе ен шляхам вядомым, За лес і за горы, за рэкі, за мора. Узносіцца вышэй за птушак палет, І там будзе тое, што ў жыцці шукала.

Свой бераг і горад, і ранішні холад, Распластаны ў высі быццам бы бісер. З парванага рызма асабісты куток. Празрыста хіляя, прамнямі мігая - яшчэ адзін крок!

Калі ты прачнешся і з шэптам сальешся, Падумаў аб малым, бо скочыўся век. Ты болей за мару хаця і шукала, Трывалы гарысты хрыбет.

Настрой верша:рамантычны