40

Ян Быдлоўскі

Час пачакай не ляці, бо вакол не душі. Будзе з кім смяяцца і плакаць, І кранам у паўночнай цішы, Наканавана манатоннасцю крапаць.

Там самотнымі зімамі шэрасці той, Дзе адчаю грані размыты. Званы мароза тым знакаміты, Бо званяць як за шклянай сцяной.

Няма месца роспачы імжы, Што засталась блукаць тут зімою. Хутка ідзі праз вясеннія капежы, Пакінуў завеі на Морак з Тугою.

Сімаргла пяро ў далоні падзе, Расплюхаўшы ў вочы зорак чыстае срэбра, Паўстане там усе што жадаеш ты мець, Але мне здаецца, што то летуценна.

Настрой верша:рамантычны