Позірк

Што бачыш ты ў вачах маіх? Якія там спрадвечныя пытанні? Якія там неспраўджаныя шляхі? Быць можа і забытыя там мары?

Абезрухоўленыя твары, Абрыдзеннай журбы тугі. І хвалявання жахам ты дакорам, Хіліш мяне да пустаты, жадая раздавіць.

Але, што была, тое знікла! А ўсе што будзе, толькі цені след. Бо ты жадаеш проста лічбаў, Якія зранку стацяць сэнс.

Няма таго, чым хочаш ты прыкрыцца, Прайшоў той час, як след камет. І сажаю пакрыліся аблічча, Ня будзе болей у нас гарэць.