Да роднай мовы сэрцам дакрануся

Да роднай мовы сэрцам дакрануся, –
Яна, як маці, прыхіне ў адказ,
Я кожным яе словам ганаруся,
Яно – святыня! – паўтару не раз.

У слове гэтым – бусла клекатанне,
Спеў жаўранка і зумканне пчалы, Праменьчык сонца, яснае світанне, І водар свежаскошанай травы.

У слове гэтым – майскі пах язміну, І шум дуброў, цурчанне ручая, Смак сакавітай ліпеньскай маліны, Вясёлы шчэбет птушак у гаях.

У слове гэтым – колер васільковы, Званочкі, рэкі, чысты небакрай, І захад дня блакітна-вечаровы, Азёрна-сіні беларускі край.

У слове гэтым – спеў маёй матулі, Што чула ў дзяцінстве я не раз, Жыццёвыя ўрокі ад татулі, Што праз гады нясу я, як наказ...

Да роднай мовы сэрцам дакрануся, –
Ты – маці, ты – радзіма, ты – жыццё!
Ніколі ад цябе не адракуся І не аддам цябе на забыццё!